Buick-Riviera.pl

Tak jak w przypadku większości samochodów powstałych podczas panowania Mitchella, nie zaprojektował on nowej Riviery samodzielnie, lecz nadał jedynie ton dla prac. Zgodnie z wspomnieniami byłego stylisty Buicka John'a Houlihan'a, pierwotny koncept pochodził od projektanta Don DaHarsh'a, pracującego w „Studio X" Mitchella. Model konceptu w skali 3/8 przekazano studiu Advanced Buick'a, które prowadził Jerry Hirshberg (w latach późniejszych główny stylista Nissana). Hirshberg i jego zespół - przy znaczącym udziale Mitchella - rozwinęli koncept do tego stopnia, że w końcu stworzono pełnowymiarowy gliniany model z tyłem Boattail i przednią szybą w kształcie litery V. Na dzień dzisiejszy nie istnieje zachowane zdjęcie modelu, ale musiał być to wygląd znaczący: John Houlihan opisał go jako „spektakularny", choć jednocześnie przyznał że nie był zbyt wyrafinowany. Samochód produkcyjny, który zrodziłby się z tego modelu, byłby jeszcze bardziej kontrowersyjny.

KWESTJA SKALI

Gdyby to zależało od Bill'a Mitchell'a i projektantów Buicka, nowa Riviera na rok 1971 byłaby znacznie mniejszym pojazdem niż odchodzący model, który w roku 1970 miał 215.5 cala długości (5,474 mm), rozstaw osi 119 cali (3,023 mm), ważący niemal 4,700 lb (2,130 kg). Jerry Hirshberg powiedział autorom Terry'emu Dunham'owi i Larry'emu Gustin'owi, że oryginalnie Boattail był przeznaczony dla platformy A pojazdów GM (czyli średniej wielkości jak Buick Special / Skylark), które były około 14.8 cali (376 mm) krótsze i prawie pół tony lżejsze niż Riviera 1970. Pontiac właśnie „zmniejszył" swoje coupe Grand Prix w podobny sposób, rezygnując ze stosowania platformy B (Pontiac Catalina) na rzecz platformy A (Pontiac Tempest / Pontiac LeMans). John Houlihan opowiedział jednak pisarzowi Ray'owi Stout'owi, że Riviera Boattail miała być w oryginalnym zamyśle nieco większa niż Buick Skylark. Powoduje to dziś naszą ciekawość, czy istniał zamiar stworzenia innej wersji platformy „A special", jak zrobiono z Pontiac'kiem Grand Prix, czy Chevrolet'em Monte Carlo 1970 - łącząc dwudrzwiowe nadwozie platformy A, z dłuższym podwoziem z pojazdu czterodrzwiowego, tak aby powstał zwarty hardtop z heroicznie długą maską. Nie wiemy dziś, czy tak miał wyglądać ten plan, ale na pewno byłoby to interesujące doświadczenie.
Niestety, pojawił się aspekt kosztów produkcji. Zgodnie ze standardami z Detroit, jeśli wielkość sprzedaży samochodów osobliwych - takich jak Riviera - była skromna, to z powodu sensu biznesowego oczywistym było, aby pojazdy te dzieliły moce wytwórcze i komponenty między siebie. Dlatego też już poprzednie modele Riviery z lat 1966-1970 współdzieliły korporacyjną platformę nadwozi typu E, razem z Oldsmobile'm Toronado i Cadillac'kiem Eldorado. Wspomniany opis John'a Houlihan'a sugeruje że - zgodnie z oryginalnym projektem - współdzielenie części Riviery Boattail z Buicki'em Skylark'iem byłoby okrojone, co powodowałoby potrzebę stworzenia nowych narzędzi do tłoczenia blach, a przede wszystkim zupełnie nowych, wszystkich szyb. To stało w olbrzymim kontraście z Grand Prix'em czy z Monte Carlo, które dzieliły zaskakująco dużo blach nadwozia z normalnym Le Mans'em czy hardtopami Chevelle. W rezultacie nowa Riviera byłaby droga w produkcji. Aby zminimalizować koszty produkcji prezes GM Ed Cole zlecił więc przeprojektowanie Buicka Riviery tak, aby mogła współdzielić podwozie i blachy środkowej części karoserii z innymi pełnowymiarowymi (czytaj „wielkimi") pojazdami platformy B: Buick'iem LeSabre i Centurion'em. Oprócz blach, Riviera miała również współdzielić wszystkie szyby. Wszystkie prócz jednej. John Houlihan wspomina, iż jedyną szybą, którą Ed Cole zaakceptował jako niewymienną z innymi modelami, była dramatycznie wygięta szyba tylna.