Buick-Riviera.pl

Original text and photographs copyright 2007 and 2008 Aaron Severson, www.ateupwithmotor.com
Artykuł napisany przez Aaron Severson, 17 Listopad 2007 15:50,
w oryginale znajdujący się tutaj, przetłumaczony przez www.buick-riviera.pl, 22 czerwiec 2010, 23:31.

Od roku 1958 do 1977, szefem stylistów General Motors, był William L. (Bill) Mitchell, protegowany i wyznaczony następca innego legendarnego stylisty, Harley'a Earl'a. Mitchell był kłótliwy i pewny siebie, jak jego poprzednik, ale za to jego gusta były bardziej umiarkowane. Nowy stylista stworzył nową erę stylizacji, dosadną i tupeciarską, która doskonale wpisywała się w powszechny nastrój wczesnych lat 60tych.

Jednym z najlepszych projektów stworzonych za kadencji Mitchell'a - a także jednym z jego osobiście ulubionych - był Buick Riviera rocznik 1963-1965, stylowe coupe które w końcu umieściło GM na lukratywnym rynku indywidualnych samochodów luksusowych (Personal Luxury Car). Gdyby jednak wszystko poszło zgodnie w pierwotnym planem, Riviera nie była by wcale Buick'iem, a jej pojawienie się na rynku poprzedzała skomplikowana wędrówka poprzez zmarnowane szanse, wewnątrz korporacyjne politykowanie i bratobójczą rywalizację.

SQUAREBIRD

Historia Riviery zaczyna się nie w General Motors, ale w centrali Forda w Derborn, stan Michigan. Jest rok 1955, gdy jeden z szefów Forda, Lewis D. Crusoe zamawia opracowanie nowej, czteromiejscowe wersji następcy Thunderbird'a. Dwumiejscowy Thunderbird nigdy nie był postrzegany przez Forda jako samochód o dużym potencjale sprzedaży, miał raczej zwrócić uwagę kupujących na salony sprzedaży firmy. Pan Crusoe podejrzewał jednak, że Thunderbird mógłby się sprzedawać lepiej - być może tak dobrze, że zarobiłby sam na siebie. Dział marketingu ocenił, że gdyby tylko miał tylne siedzenia, mógłby się sprzedawać w ilościach zbliżonych do 100 tysięcy sztuk rocznie. W rezultacie w roku 1958, mały dotychczas Thunderbird, zastąpiony został przez znacząco większy model z nowością: czterema osobnymi siedzeniami (zamiast siedzeń kanapowych), oraz centralną konsolą pomiędzy przednimi siedzeniami. I jakkolwiek zmiany te spowodowały utracenie sportowego charakteru Thunderbirda, jego charakterystyczna stylizacja i zwiększona praktyczność użytkowania, spowodowały iż stał się modelem bardzo popularnym: do końca roku 1960, ostatniego roku  pierwszej wersji czteromiejscowej, klientów znalazły 92.843 sztuki. I chociaż w następnym roku 1961, sprzedaż nowszej,  przeprojektowanej wersji nieznacznie spadła, Thunderbird pozostał bardzo popularnym i przynoszącym zyski modelem, liderem stylu dla całej linii samochodów Forda.

Koncernowi General Motors zajęło osobliwie dużo czasu, aby odpowiedzieć na ewidentny sukces Thunderbirda. Ponad 200.000 czteromiejscowych Fordów wytoczyło się z salonów sprzedaży, zanim GM przedstawiło swoją pierwszą konkurencyjną ofertę: Oldsmobile Starfire 1961. Starfire był w rzeczywistości w pełni wyposażonym kabrioletem Oldsmobile Super Eighty Eight, z innym wykończeniem i osobnymi siedzeniami. Model wyszedł z tego udany, ale nie był tak wyrazisty i osobliwy jak Thunderbird, co znalazło potwierdzenie w ilości sprzedanych egzemplarzy: tylko około 7600 sztuk znalazło nabywców. Następną próbą GM był Pontiac Grand Prix 1962, bazujący na gustownie odświeżonej wersji Cataliny hardtop. Grand Prix sprzedał się w ilości około 30.000 sztuk - dużo lepiej niż Olds Starfire, ale i tak nie zagrażało to pozycji Forda. Z zewnątrz można było odnieść wrażenie, jakby GM spało.

LASALLE II

Wrażenie przysypiania przez GM, nie było jednak do końca prawdziwe. W 1959 roku, chwilę po objęciu szefostwa działu stylistycznego GM, Bill Mitchell zatrudnił Ned'a Nickles'a ze Studia Projektów Specjalnych, do opracowania stylowego, nowego kabrioletu w konwencji Thunderbirda. Pierwszy szkic Nicklesa ukazywał osobliwy, łódkowaty błotnik, z poziomymi liniami grilla, przypominający ostatnie modele samochodów nieistniejącej już marki LaSalle, z lat 1939-1940. Nickles zatytułował ten szkic "LaSalle II".

Nickles prawdopodobnie był świadomy, że Mitchell miał słabość do samochodów LaSalle, marki General Motors zlikwidowanej w 1940 roku. Pierwotnie LaSalle utworzono w 1927 roku, jako tańszą alternatywę dla Cadillaca. Wówczas autorem stylistyki dla nowej marki, był Harley Earl, protektor Mitchella. Sukces Earl'a, doprowadził bezpośrednio do utworzenia nowego działu w General Motors: "Art & Colour" ("Sztuka i Kolor"). Co więcej, Mitchell był osobiście odpowiedzialny za motyw poziomych linii grilla w LaSalle model 1939. Było to w czasie, gdy zajmował stanowisko szefa studia stylistycznego Cadillac/LaSalle....

Grill zamontowany w błotniku Riviery, miał przywoływać skojarzenia z wysokim, ostrym grillem LaSalle 1939-1940. Copyright LaSalle picture (c) [2009/2010] Aaron Severson. Copyright Riviera picture (c) [2007] Aaron Severson.

Nickles pokazał swój akwarelowy szkic Mitchellowi, który spodziewanie podekscytował się nim. Nakazał Nickles'owi dalsze prace nad projektem, jednak ze zmianą nadwozia z kabrioletu na hardtop coupe. Zasugerował również motyw linii dachu z wersji nadwozia firmy Hooper dla Rolls-Royce'a, który to podpatrzył na wystawie samochodowej  podczas swojego pobytu w Anglii.

 
Inspiracją dla ostrych krawędzi linii dachu Riviery, była najprawdopodobniej wersja karoserii Rolls Royce'a, wytwarzana na zamówienie przez zakłady Hooper & Co. Londyński producent karoserii często współpracujący z Rolls Roycem, używał podobnego kanciastego motywu linii dachu od połowy lat 30. Copyright (c) [2007] Aaron Severson.

Nickles zaimplementował uwagi Mitchella w nowym szkicu, który jako projekt otrzymał kod XP-715. Do Sierpnia 1960 roku, istniał już pełnowymiarowy gliniany model XP-715, ciągle z etykietką LaSalle II...